حماسه های پایداری

کتاب «تلخ ترین نوشته من»، دست نوشته های «حاج حیدر رحیم پور(ازغدی)» است که در آن به برخی مشکلات رایج و ریشه ای در زمینه های کشاورزی و دام پروری پرداخته که مانع از پیشرفت این صنایع سودمند در کشور است. نویسنده با اعتراف به تلخی کتاب می گوید "امامِ انقلاب، انتقاد بجا را لازمه انقلاب می دانند، لیکن منِ منتقدِ حرفه ای کرسی در دانشگاه و منبری در حوزه ندارم، و نقدم: «تلخ ترین نوشته من» است" اما انصافاً نوشتاری بس منطقی می نماید...

حیدر رحیم پور در بخشی از خاطرات خود مربوط به سالهای قبل از انقلاب که سایت مشرق آن را باز نشر کرده، آورد است:

امت آن چنان برانگیخته گردید که از قصاب هایی که گوشت های وارداتی می فروختند هیچ گونه گوشتی نمی خریدند و هیچ گونه غذایی را هم در غذاخوری هایی که متهم به مصرف گوشت های وارداتی بودند، نمی خوردند. در این فرصت، کبابی ای که بعدها به نام موسی کبابی شهرت کشوری یافت، پشت شیشه مغازه اش نوشت: این کبابی از گوشت های وارداتی استفاده نمی کند و به همین گزارش، فروشش آن چنان گردید که هرگز توان پاسخگویی متقاضیان را نداشت و به یاد دارم که رهبر معظم و برخی از روحانیان آگاه و متعهد، متظاهرانه، سخت کباب خور شده بودند، تا آن جایی که هرکس به مجلسی دعوت شان می کرد می گفتند: اگر غذا را از موسی کبابی بخری ما هم می آییم و به یاری فرهنگ توانای خود، با دستی خالی، این سیاست دشمن را به کمال، فلج ساختند.

همان هایی که در خانه هایشان سگ و گربه و خرگوش پرورش می دادند و دامداری ها را به دلیل غیربهداشتی بودن تعطیل می کردند، با این که مردم آن نواحی، سالم ترین افراد بودند! این گونه، سرمایه ها را به بازار و کارگران دامپروری ها را پی پخش هروئین فرستادند. مدتی پس از پیروزی انقلاب، دانشجویی به پیشنهاد آقای سررشته دار پایان نامه ای درباره روستای "خیابان"، روستایی در دو فرسنگی مشهد نوشت که نتیجه اش این شد: پیش از انقلاب ۷۰% مردم آن روستا به گونه ای در رشته دامپروری، دست اندرکار بودند و در آنجا به جز چند وابسته به حکومت، معتادی نبود. لیکن پس از پیروزی، که دامداری های آنجا بسته شد ۱۷ دامپرور در همان روستای یک وجبی مغازه طلا فروشی بازکردند، زیرا سودِ خرید طلا بیشتر بود و نیز گزارش داده بود که برخی از دامپروران پیشین هم دست اندرکار فروش هروئین گشته اند و هر لحظه معتادان بیشتر می شوند و اعتیاد فراگیر!"